Vanmorgen was ik net voor de wekker wakker. Ik zet de wekker maar uit dan wordt de vrouw niet onnodig wakker en ik ga uit bed. Naar beneden waar ik de dag ervoor alle fietsspullen al klaar gelegd heb.
Vandaag staat er een tocht in Braamt op het programma. Helaas kan Johan Geerts niet mee maar ik weet waar ik heen ga. In het prachtige landschap tussen ’s Heerenberg, Braamt en Zeddam ligt de prachtige natuur van Bergherbos. De vaste ATB route staat al jaar en dag in de top drie. Vorig jaar heb ik hier al gereden in een andere toertocht en die was geweldig.
De dag begint met een opkomende zon. Op de A50 kom ik zowaar bij kilometer paal 189,5 een Damhert en zijn kudde tegen. Alleen het hek scheidde ons van elkaar. In de snelheid kon ik toch makkelijk een ree of zes tellen. Hoe mooi wil je het hebben.
De aankomst bij Landal Stroombroek was uitstekend. Gelukkig stonden er genoeg mannen en vrouwen in fel oranje hesjes. Zo konden we in de mist de parkeerplaats makkelijk vinden. De inschrijving verliep snel, Scan en Go een perfecte uitvinding van de bond om met de barcode op je pasje snel te weten wie je bent je roept welke afstand je wilt rijden, betaalt je inschrijving en klaar. Ik kan beginnen. De eerste meters zijn levensgevaarlijk. Ik zie letterlijk niets. De mist beslaat mijn fietsbril namelijk en ik ben genoodzaakt die maar even af te doen en op te bergen. Dan maar de veiligheidsbril later opzetten.
De tocht voert me langs het water van Stroombroek waar je kunt waterskiën, in een mooie boog volgen we de fietspaden en dan gaat de route van het water af. Het gaat beginnen. Op kilometer 5 draaien we linksaf en een mul zandpad voert ons loodrecht naar boven. 95 meter boven NAP, we komen van de 15 af dus een forse klim in mul zand. Het draait bovenop nog wat en helaas stappen er voor me een paar af, dat kost kracht. De afdaling is recht. En dan gaat het hard, met duizelingwekkende vaart laten we de wielen de 53 per uur aantikken. En dat op een pad die nauwelijks 40 centimeter breed is en waar normaal geen atb-er rijd. Onderaan gaat het links en weer links. Hmm dat is dan weer omhoog? Yep, dat is weer omhoog. Zo draaien de eerste 15 kilometers continue. Omhoog en weer omlaag. De benen lopen gestaag vol, het ritme van de hartslag gaat omhoog. De splitsing komt en de 55 kilometer rijders moeten rechtsaf, even twijfel ik of ik toch beter de 40 kan doen maar die twijfel was van korte duur. Dit landschap en deze klimmen en dalen zijn te mooi om niet met volle teugen tot me te nemen. We steken de weg over en dat maakt me enigszins iets blij, dit gedeelte van het Bergherbos is namelijk het steilst en dat laten we voorlopig achter ons. Na de oversteek wachten drie lieftallige dames ons op met drinken en een krentenbol, in mijn beleving waren het de mooiste wezens op deze aarde maar dat kan ook komen omdat ik het inmiddels bijna zwart voor de ogen had van alle inspanningen. Overigens was het halve bos gevuld met schoonheden. Hardloopsters, amazones te paard, atb vrouwen. Er kwam er zelfs me een hardloopster tegemoet lopen met duidelijk twee pluspunten. Enfin terug naar het fietsen. De route wordt vervolgd in het minder steile maar zeker niet minder mooie gedeelte richting ’s Heerenberg. Ook hier weer vele natuurgenieters, wandelaars en loopgroepjes. Gelukkig heeft de organisatie de steile klimmen aan het begin gedaan, op deze manier doen namelijk de minder steile klimmen ook lekker veel pijn!
Ik wordt de hele morgen al voorbijgereden door jonge gasten waaronder veel cyclo fietsers, het lijkt wel of ik stil sta en soms demotiveert het wel een beetje. Ik doe al lang mijn best niet meer om te proberen iemand bij te houden. Eigen tempo rijden is belangrijk, dat bevalt het beste en je voelt je eigen lijf prima. Het voordeel van alleen rijden is dat je met niemand rekening hoeft te houden. Het voordeel van met twee man rijden die aan elkaar gewaagd zijn is de gezelligheid en het optrekken aan elkaar. In mijn eigen tempo rijd ik verder ik zie in de verte dat er van links een enorme hoeveelheid atb-ers aankomen. Dat betekend dat de routes weer samengevoegd worden. Degene die de 30 en 40 kilometer gekozen hebben komen er weer bij. Dat is goed nieuws want nu rij ik mensen voorbij, als een jonge god waan ik me de koning op de atb en rij de ene toerist na de andere voorbij. Het klimmen met mijn 29er gaat uitstekend en het schakelen laat me niet in de steek, dit is al een paar maanden veel beter dan het ooit geweest is dat schakelen. Vaak had ik met dit soort koersen problemen met de versnellingen en kon ik er niet van op aan maar dat is sinds enige tijd verleden tijd. Dat heb die nieuwe goed voor elkaar!! Na 32 kilometer is daar de grote pauze, ik voel duidelijk dat de inspanningen zijn tol gaan eisen. Mijn bovenbenen protesteren en ik besluit niet al te lang te staan maar weer op mijn fiets te klimmen. Mezelf oppeppen voor de laatste kilometers. Die worden drukker dan de 30 ervoor omdat de 40 kilometer rijders er nu volledig bijzitten. De klimmen worden weer steviger en steiler. Ik verschuil me achter een hoge rug maar geloof me na al die inspanningen is het helemaal geen pretje om in de zweetlucht van een mij volstrekt onbekende man te gaan fietsen, ik hoor jullie denken ga dan bij een vrouwelijk collega in het wiel! Tja dat kan en als dat wat erop zit iets lijkt op de fietsende freule uit het liedje van Gerard Cox dan zou ik het waarschijnlijk nog doen ook maar in het zog van een vrouwelijk collega is zowaar nog erger, niet alleen mag je genieten van de odeur die haar zweetklieren produceren maar op de een of andere manier denken vrouwen dat ze ook parfum op moeten doen net voor ze een inspanning gaan leveren. Die combinatie is een reden er snel voorbij te willen. En dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan als je benen al een kilometer of 5 niet meer willen.
Eindelijk een afdaling, een bocht naar rechts, hallo! een bocht naar rechts. Mijn hersenen zien het wel maar mijn lijf weet gewoon niet meer wat hij moet doen, ik rem heftig en mijn achterwiel slipt. Ik moet NU insturen. Er staat een grote boom, er gaan fietsafdrukken voor de boom naar rechts en na de boom, rechtdoor is een soort afgrond. Hallo!!!! Een bocht naar rechts…. Ik rem, mijn achterwiel blokkeert, hij slipt ik stuur, het mulle zand spat op ik laveer om de boom heen en ben veilig. Ik kijk vooruit en zie een smal pad voor me. De adrenaline boost die door mijn lijf giert is heftig. Het ritme van mijn hartslag bereikt gevaarlijke waardes. Ik denk, dat was gaaf en wat een stuurkunst! De glimlach die over mijn vermoeide gelaat ontstaat is kort maar geeft weer energie. Ik trap weer verder.
Bij kilometer 47 begint mijn navigatie te piepen, o nee hè hij zal deze prachtige rit toch wel opnemen hoop ik, we steken de weg weer over en even mag ik over een stukje asfalt rijden. De benen willen nu echt niet meer en ik pak uit mijn rugzakje de meegenomen Mars. Beetje krachtvoer voor de laatste kilometers. Ik ga 23 per uur op de vlakke weg. Ik weet niet zeker of we nu naar Stroombroek terug rijden of dat we het bos nog een keer in worden gestuurd. Kan ik nog een klim aan? We zullen het nooit weten want daar zie ik Landal al. Ik jubel maar het tempo zakt verder naar 20 per uur. Kan ik nog 1 keer aanzetten? Het staan op de pedalen bekoop ik met een pijnscheut in beide bovenbenen. Het tempo zakt nog verder naar 17 per uur, ik kom nauwelijks vooruit. Eindelijk de auto. Ik ben er.
De kuiten geven seintjes af dat ze elk moment in een kramp kunnen schieten, de bovenbenen doen zo zeer dat zelfs afstappen al een hele klus is. Maar dit genoegen van een prachtige rit neemt niemand me nog af.
Even het thuisfront laten weten dat ik eraan kom. Potjandorie dit was mooi man.
De beloofde 800 hoogtemeters zijn er 580 geworden maar je hoort mij niet klagen!
http://connect.garmin.com/activity/386373004
Groet Ron.